De gang naar een heupoperatie is vaak een zaak van jaren. Bij klachten is de standaard reactie: zo lang mogelijk uitstellen. Bij mij kwamen de eerste klachten van mijn rug! Worstelen met kussens om goed te kunnen slapen. Pijn door afgeknepen zenuwen in mijn linker been. Dan toch een keer naar de fysiotherapeut en na een grondige behandeling zijn deze klachten – een tijd lang - weg. Wel is dit waarschijnlijk een gevolg van mijn heup. Mijn been is links is aantoonbaar dunner dan mijn rechterbeen. Ik ben al jaren aan het compenseren voor de toenemende slijtage van mijn linker heup. Toen ik bij een looptraining op de sportschool om 5 km te lopen wilde het been niet naar achteren (zonder door een “grens” heen te breken). Daarna heb ik pijnstillers en ontstekingsremmers voor de heup. Opereren maar even uitstellen. Daarna wilde het wandelen niet meer en neem ik mijn fiets mee om toch in vorm te blijven. Opereren is nog geen optie volgens de specialist, maar vanwege de klachten moest ik maar eens een scan van de rug laten maken. Dit ging mij te lang duren en ik verzet de scan naar later. Bij de uitslag van de scan komt tot mijn grote verrassing de specialist met de suggestie om de heup te opereren, als ik dat wil… Ik ben het helemaal eens met het uitgangspunt dat de patiënt beslist, maar je moet dan wel goede op de persoon toegesneden voorlichting krijgen, en dat krijg je vaak niet. Ook op websites vindt je vaak geen informatie om een beslissing te kunnen nemen!
De luchtbrug naar Spanje is goed, bij aankomst zondag op Valencia stond de ambulance klaar en leverde mij af bij het hotel naast het ziekenhuis .
Na de operatie beginnen ik al snel met oefeningen: het been omhoog, opzij, in, etc, Het been luistert niet, beweegt voor geen millimeter. Maar na enig oefenen begint het te komen en kan ik zelfs een stukje door de gang “lopen”. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik zaterdag al mezelf moet kunnen redden in mijn eentje in het zorghotel. Maar de zelfde nacht nog en de dag daarop loop ik met krukken rondjes door het ziekenhuis en elke keer gaat het beter. Zaterdag ben ik klaar voor vertrek en wordt ik met de ambulance naar het zorghotel gebracht en weet ik dat ik mezelf kan redden.
De taal: ik heb geen probleem gehad, de dokter, anesthesist, diverse verplegers spreken Nederlands. Daarnaast heb ik (wat) kennis van Engels, Duits en Frans en spreek een paar woordjes Spaans. En anders zijn er de gebaren. Er is geen moment geweest dat ik een tolk nodig had om me te kunnen redden, maar in geval van… is er altijd iemand beschikbaar!
Kort na aankomst in het zorghotel op zaterdag komt een van de medewerkers van Medifit, langs om te zien of alles naar wens is, Daarna heb ik rust, tot maandag als de revalidatietraining gaat beginnen.
Maandag wordt ik keurig op tijd afgehaald en begint de therapie. Eerste deel massage en behandeling van het been en de heup, tweede deel de oefeningen in de zaal, onder begeleiding van de daar aanwezige therapeut(en). En elke dag wat meer en zwaarder. Voor mij was het vooral: rustig aan doen, niet forceren, kalm. Fysiek waren de oefeningen niet te zwaar of uitputtend en zou ik makkelijk veel meer aangekund hebben, maar – terecht – de wond is nog vers en moet eerst goed genezen. Kalm aan dus. Ik heb nog steeds veel klachten in mijn been als gevolg van afgeklemde zenuwen in mijn rug en op mijn verzoek verschuift de aandacht van heup naar rug en terecht: mijn rug ligt behoorlijk in de vernieling. En dat is leuk hier, daar wordt dan ook onmiddellijk positief op gereageerd en dus gaat de laatste twee weken de aandacht naar de rug, bij de massage en ook bij de oefeningen in de zaal: steeds meekijken of ik mijn rug en bekken weer goed gebruik, recht loop bij alle oefeningen voor de heup en nog een paar extra oefeningen voor mijn rug. En al snel verdwijnt de pijn vanuit mijn rug (nog steeds) en na twee weken is mijn rug weer voor 99% in orde. En zo ga ik hier na drie weken fit naar huis, zou me zelfs zonder krukken kunnen bewegen. Doe ik voorlopig niet op aanraden van de therapeuten. En dat was in Nederland, met eens, misschien twee maal per week, een bezoekje van een half uur bij een therapeut nooit gelukt, nog in geen drie maanden! Daarnaast moet je dan zelf de discipline hebben om elke dag je oefeningen te doen, zonder te weten of je ze goed uitvoert. En eerlijk, ik heb die discipline niet, helemaal niet. Bij mij schiet dat er bijna dagelijks bij in, om zelf mijn oefeningen te doen.
Ik had me ingesteld om deze drie weken in mijn eentje te zijn, Spaans te leren en wat gewicht kwijt te raken. Is ook grotendeels gelukt. Toen een vriend van mij hoorde dat ik hier zou zijn voor mijn heupoperatie/revalidatie, had hij spontaan besloten even langs te komen, rond het tweede weekend hier, van vrijdag middag tot dinsdag middag. Dat werd een zeer aangename afwisseling en we hebben dagelijks de omgeving verkend, tochtjes gemaakt, terrasjes bezocht en op een leuke plekjes wat gegeten. En dan, donderdag , 16 dagen na de operatie als de hechtingen eruit zijn krijg ik “groen licht” om auto te rijden, en nog dezelfde dag heeft Medifit een auto voor me geregeld en kan ik me verder vrij bewegen. Ik rij nu zelf doe dagelijks een of meer uitstapjes. Bezoek wat oude kernen, wandel door de straatjes, ga naar het postkantoor, de kapper, terrasjes, etc. In het weekend maak ook nog een grote tocht het binnenland in om nog iets van het originele Spanje op te doen. En dan zijn de drie weken zo om en staat zaterdag de bus klaar om me naar het vliegveld te brengen. Lekker in de rolstoel overal met priority doorheen, nergens wachten, geen geloop, wel erg luxe. (soms zijn krukken ook best handig bij het oversteken en zo, de auto’s stoppen veel sneller en op het terrasje wordt alles aangereikt en gebracht). Het Spaans leren is er de laatste twee weken een beetje bij ingeschoten, maar de rest is geslaagd.
Ik reis terug naar Nederland omdat mijn vrouw daar momenteel is. Bezoek aan de huisarts, afspraak met de therapeut voor de oefeningen, een paar keer per dag met mijn dochtertje wandelen, spelen in het park, huppelen, wandelen, het is allemaal zwaarder dan ik verwacht had: bij elkaar loop ik al gauw 5 km op een dag en dat doet nog wel eens pijn. We blijven in Nederland tot ik mijn eerste controle heb gehad. Als ik vijf weken na de operatie bij de specialist ben blijkt alles prima in orde. (Soms kan een pen nog eens wat inzakken, maar aan de hand van de foto is dat niet vast te stellen. De prothese zit er dus goed ingezet). Ik had me voorbereid op een wat kritische houding van de specialist (vanwege de operatie in Spanje), maar daar heb ik niets van kunnen merken.
Terug op mijn vakantie adres in Spanje begin ik regelmatig met wandelen, breng en haal mijn dochtertje van school, doe voorzichtig wat oefenwerk op de padelbaan (een kruising van tennis en squash), doe klusjes in huis en wat onderhoud aan de boot en de 10de week na de operatie stap ik weer op de fiets. Dat gaat goed, geen spanning of druk op de heup en ga ik voorzichtig drie keer per week fietsen. Eerst wat kortere stukjes, alles een paar tandwieltjes lichter en de steilste gedeelten lopen. Maar na zes weken fiets ik weer afstanden als vanouds, wel rustiger aan natuurlijk. Pijn doet het fietsen niet, dat heb ik vooral ’s-Nachts als ik niet goed gelegen heb, dan kan de heup nog wel wat trekken rond de prothese.
Inmiddels, als ik dit laatste schrijf, zijn we weer in Nederland waar ik me voor een snel herstel aansluit bij de plaatselijke fietsclub en de sportschool. Eind van dit jaar hoop ik weer helemaal fit te zijn.
De volgende heup? Weer in HCB Denia met verblijf in zorghotel!
